dinsdag 29 december 2009

Coney Island Loneliness

Ik deed mee met een wedstrijd. Een fotowedstrijd. Ik heb mijn fototoestel nog maar 5 maand en ik deed mee aan een fotowedstrijd. Laat mij maar rustig beweren dat ik niet heimelijk de hoop koesterde te winnen.

Niet dat ik mijn eigen foto's slecht vind, ik vind ze gewoon ook niet echt goed. Maar ik ben geen talent in het beoordelen van mijn eigen werk, dus wie weet...

Daarom net dat ik aan die wedstrijd heb mee- gedaan, de mensen stemmen er immers op de foto's die ze geslaagd vinden.


De foto met het grootste aantal stemmen wint.
De winnaar heeft 2391 stemmen achter zijn naam gekregen, ik had er 12.

Verhippeltjes.

Maar goed: nieuw onderwerp, nieuwe kans.
Hoe zou fotolievend Vlaanderen mijn inzending voor het thema 'Portret' appreciëren?

maandag 28 december 2009

Jongeren en racisme

Zomaar gevonden, ergens op facebook...

Persoon 1 heeft geen pigment andersvalide die bananen verkoopt gevonden maar vond het wel leuk met X en Y.

Een status van een 13/14-jarig meisje. Geen enkel probleem mee, we kennen allemaal de humor die met 13 of 14 jaar gepaard gaat.
De reacties zijn nog leuker.

Persoon 2:
haha :d

Persoon 1:
want handicap mag nie meer en mindervalide ook niet:o

Persoon 2:
enfin, ik noem het donkerhuidskleurigen :D maar myn stiefmama en zussen etc zyn zo

Persoon 1:
ma ik vind da zotlieve mensen. maja neger kweetnie das gewoon zo kort. aleja neger/pigment andersvalide ? ik kies neger

Persoon 2:
ik vind dat zo gemeen :')

Persoon 1:
maja.. ma vanaf nu zeg ik wel pigmentandersvalide. speciaal voor u

Persoon 2:
xd

Persoon 1:
haha


Ergens diep vanbinnen glimlach ik...

vrijdag 25 december 2009

Overpeinzingen van het seizoen

Alles verdwijnt
en wat weg gaat
komt later terug
alleen
en enkel om te laten voelen

dat het kwijt is
voor altijd

Pijn bestaat niet
eerst, eerst komt het vertrouwen
dat wat weg was terug zal zijn
voor altijd
terug

de pijn komt met de tijd
terug als je breekt en denkt
aan wat je kwijt bent

maar alles komt terug
Als er niets is dat blijft
blijft het ook niet waar het heen is

alles met de tijd

woensdag 23 december 2009

Sin City Shellie

Maak dat mee.

Zit ge daar een beetje rustig op internet te cruisen, komt ge plots op Wikipedia en ontdekt ge dat Brittany Murphy dood is.
Niet dat ge dat zo belangrijk vindt, een echt goeie actrice was ze nu ook weer niet, maar het doet toch vreemd aan. Het kind was maar 32 en speelde vooral - in mijn herinnering toch - van die naïeve trutjes. En dat laat haar alleen maar jonger lijken.

Het doet toch vreemd aan.

zondag 20 december 2009

Scouts en 10 kleine negers

Ah, hoe fijn is het niet een scout te zijn. Nu al, na drieëntwintig jaren in dit leven, weet ik zoveel mooie herinneringen te hebben aan slapen in tenten, koken op zelfgemaakte houtvuren, in verzameling staan bij een krakkemikkig gesjorde vlaggenmast, en uiteraard ook het zingen aan het kampvuur.

Die typische scoutsliedjes, dat zijn teksten die ik nooit meer zal kunnen vergeten. Tot op mijn sterfbed zal ik kunnen zingen over krokodillen, landweggetjes en vertrekken op een vliegtuig, en zo blijkbaar ook een zekere Nederlandstalige muziekgroep met de naam Bingo! - het uitroepteken hoort bij de naam, en terecht!

Trouwens, zie ik daar Maaike Cafmeyer niet gewillig meebekken met '10 kleine negers'?

dinsdag 15 december 2009

Het druilt soms in mijn hoofd

Nog zo'n ergernis...

Misschien een puberale dan.
Jong zijn.
Jeugdig zijn.
Niet serieus genomen worden.
Maar beter niet serieus genomen worden.
Nog moeten leren.
Niets doen, alleen proberen.
Denken vooruit te gaan.
Denken dat niet te doen.
In de verkeerde straat te staan.
Foute richtingen denken.
Of juiste.
Eigenwijs genoemd worden.
En ook wel eigenwijs zijn.
Maar labels zijn labels.
En ge zit vast. Of ge weet het niet.

Njah.
Snapt ge?

Ik ook niet altijd, maar ik ben nog jong.

maandag 14 december 2009

Kunst, Part II: herkennen

Zoals ik in een vorige post al vertelde: kunst is niet altijd gemakkelijk om te begrijpen of zelfs maar te herkennen.
Wat ik bedoelde met begrijpen heb ik al - in de mate van het mogelijke - uitgelegd. Wat wil ik nu vertellen met 'Kunst is niet altijd makkelijk om te herkennen'?

Om te beginnen kan een werk - een stilleven, een readymade, een performance... - moeilijk te herkennen zijn áls kunst. Misschien is het hier dan ook beter om het woord 'erkennen' te gebruiken.

Zo kan ikzelf "Jan Fabre revisited" niet erkennen als kunstwerk, het is niet meer dan een eerbetoon van de ene kunstenaar aan de andere.

Maar herkennen, dat is nog iets compleet anders. Soms is kunst gewoon te vinden in een gang waar je altijd passeert, op straat, ergens in een hoekje in het station,... En soms is het moeilijk om het te zien, of te herkennen als kunst in plaats van iets dat daar maar toevallig staat, ligt of hangt.

Ik vind het niet makkelijk om dit onder woorden te brengen, maar ik zal het proberen aantonen met een voorbeeld.
Toen ik begin november in New York was, zijn we met een paar vrienden naar een vernissage gegaan van enkele Belgische kunstenaars. Mooie kunst, lelijke kunst, kunst die tot nadenken stemt en kunst die gewoon flauw is.
Maar wij zijn jongelui, en van zodra de tentoonstelling gezien is en we al een aantal bekers gratis wijn genuttigd hebben, krijgen wij zin in grappige dwaasheden. Iedereen die ooit op een kunsttentoonstelling heeft rondgelopen, heeft het waarschijnlijk al gedaan: Voor de grap staan kijken naar een kunstwerk, dat geen kunstwerk is. Of het nu om een vuilnisbak, een plek op de muur of een slapende suppoost gaat, van het moment dat er een aantal mensen rond gaat staan, zullen andere bezoekers ook altijd blijven hangen, ervan uitgaande dat het echt om kunst gaat. Als die slapende suppoost op dat moment wakker wordt, is de grap helemaal geslaagd.

Zo vroegen wij ons af of dat ook werkt met New Yorkerse hipsters. Gelukkig voor ons hoefden we niet te zoeken naar oververmoeid personeel, want daar lag - bijna speciaal voor ons daar neergelegd - een prachtige lege rode beker op de grond.
En daar gingen wij dan met z'n drieën rond staan. Om het helemaal compleet te maken trok ik zelfs een foto, begonnen we heftig te discussiëren over het ding en bukte ik mij zelfs om het 'werk' van dichterbij te bekijken. En toen viel het mij op.
Het bekertje was verdacht proper. Ook verschilde het van kleur met de bekertjes waaruit we allemaal dronken. En om het hele geval nog duidelijker te maken lag het ding nog eens met een dikke nagel vast aan de grond.
Wij stonden daar interesse te veinzen voor een zogezegd kunstwerk, dat uiteindelijk toch een kunstwerk bleek te zijn...

Om even te schetsen hoe moeilijk het soms kan zijn om kunst te herkennen als kunst. Niet dat het hier om een slecht kunstwerk ging, integendeel. Ik heb nog de hele avond nagedacht over het werk, over hoe kunst iets heel kleins kan zijn, over hoe gewend wij ondertussen wel niet zijn geraakt aan afval dat wij een bekertje op de grond gewoon als een bekertje zien, over hoe onopvallend een kunstenaar te werk kan gaan.

Het werk zelf kostte wel zo'n 24.000 euro, als ik mij niet vergis... Maar dat opent dan weer een andere discussie.

vrijdag 11 december 2009

De Grote Heil en Ergernis Talentenjacht

Voor zij die denken dat er geen hoop meer is: kijk wat je met een klein beetje talent al kan bereiken.

Laten we rustig beginnen.



Jaja, deze dame heeft geld betaald om er toch nog iets van te kunnen maken. Mooie poging.

Onze volgende kampioen heeft ook al enkele knallers op zijn naam staan. 'Als de zon weer gaat schijnen' zal u misschien al kennen van hem, maar wist u ook dat deze pientere knaap ook ferme klassiekers met succes covert?



Al bij al geloof ik wel dat hier nog een redelijk publiek voor is te vinden. Zo ongeveer hetzelfde publiek dat zijn incontinentieluiers laat kopen door de thuishulp. Maar goed, er is publiek voor. Daar heeft onze volgende kameraad het misschien wat lastiger mee.

Want deze laatste kandidaat, onze overtuigende winnaar, is een ware self-made man. Op geen enkel moment verdenk je iemand anders dan een familielid achter de camera, montagetafel of productie. En budget? Onze titelhouder is een economisch man, ja meneer. Zelfs het object van verleiding is - vergis u niet! - géén professioneel actrice...
Ritsie bie, ritsie baa, ritsie boem!



Goed gedaan, Rinus, we kijken uit naar je volgende hit.

En u, beste lezers, wees niet bang om de andere nummers van deze heerlijke talenten te ontdekken! U vindt ze ongetwijfeld op Youtube en bij de betere platenzaak.

Kunst, Part I: begrijpen

Kunst...

Het is niet altijd even eenvoudig. Niet eenvoudig om te begrijpen, en evenmin eenvoudig om te herkennen.

Begrijpen, dat hoef je uiteraard niet met alle kunst te doen. Kijk maar naar Rothko of Pollock, of gelijk welk esthetisch bedoeld kunstwerk.
Maar de kunst die gemaakt is om een boodschap over te brengen, of die gemaakt is om mensen te laten nadenken over een bepaald onderwerp, dat soort kunst kan soms pittige discussies opwekken.

Het is niet omdat de kunstenaar naar eigen kunnen en eigen gevoel een kunstwerk probeert te maken dat zijn of haar manier van kijken op de wereld weergeeft, dat de bedoeling van de kunstenaar daarom ook duidelijk wordt overgebracht. De toeschouwer zal niet automatisch diezelfde visie op de wereld overnemen via het kunstwerk.

Zo ging ik vorige week met een vriend naar een vernissage, waar we op een bepaald moment bij één sculptuur bleven staan. Ik zag er hoop in, Nicolas troosteloosheid.
Ik ga mij niet bezig houden met uit te leggen hoe het werk er precies uitzag, maar ik kan u wel vertellen dat we er niet aan uit geraakten wat nu de precieze bedoeling was.
Nu, op vernissages zijn de kunstenaars doorgaans aanwezig, en dat was in dit geval niet anders. Gemakkelijk voor ons, dan konden we eens aan de kunstenares vragen wat ze bedoeld had.
Om eerlijk te zijn ben ik daar meestal niet zo goed in, want kunstenaars en kunstkenners plegen wel eens uit te wijden over het onderwerp waar ze zo door bezeten zijn, en ikzelf ben nog niet lang genoeg met kunst bezig om alles helder te vatten. Een gesprek met Geert Opsomer, bijvoorbeeld, kan een uur in beslag nemen, waarna ik verward en enigszins duizelend nog steeds niet begrijp waar we over hebben gesproken.

Maar goed, wij gaan dus naar die kunstenares, en ik leg uit welke twee manieren van interpreteren wij hadden bij het bekijken van dat ene werk van haar. Blijkt nu dat zij iets compleet anders voor ogen had, toen zij het werk maakte.
Dat betekent dus dat een kunstenaar wel een doel voor ogen kan hebben met een kunstwerk, de interpretatie van dat kunstwerk is puur subjectief. De ene toeschouwer heeft een andere beleving dan de andere toeschouwer, en soms kan die dus mijlenver staan van de perceptie van de kunstenaar zelf.

Wat is het nut van de kunstenaar dan, buiten het vervaardigen van het werk?

Op die manier staat een voltooid kunstwerk immers compleet los van de maker, en is het zo een op zichzelf staand object. Hoe kan je dan als kunstenaar nog zeggen dat een bepaald kunstwerk 'jouw kunstwerk' is?
Het was 'jouw kunstwerk' terwijl het werd gecreëerd, toen het werk af was, heeft het zich ruw losgetrokken van de oorspronkelijke bedoeling waarmee het werd gemaakt.
Of bekijk ik het hier te nauw?

Is het juist de kunst om mensen te laten nadenken óver kunst, en dan wel op die manier dat ze in dezelfde richting beginnen te denken als de kunstenaar?
Of heeft een kunstwerk een eigen wil, en zal het door verschillende toeschouwers op een verschillende manier begrepen worden?

Misschien stel ik gewoon domme vragen. Als het op kunst aankomt, ben ik nog steeds een leek, dus wellicht zit ik nu met vragen waar iedere kunstkenner al het antwoord op kent. Of waarover iedere kunstkenner zich al bij heeft neergelegd dat er geen antwoord op bestaat. Of waar iedere kunstkenner nooit bij heeft stilgestaan omdat het gewoon de moeite niet waard is.

Van één iets ben ik in ieder geval zeker: kunst is er - en opnieuw, het gaat hier nu niet om de esthetische werken - om het publiek te laten nadenken. Of het nu over een bepaald onderwerp dat de kunstenaar al dan niet wilde aansnijden, of over de kunst zelf, de toeschouwer zal altijd moeten interpreteren en daar gaat altijd een welbepaald denken aan vooraf.
En daar kunnen we alleen maar gelukkig om zijn, niet?

woensdag 9 december 2009

Proudness

En nu we het toch even over Eminem hebben gehad:

De man gaat er momenteel prat op de 'Top Selling Artist of the Decade' te zijn volgens een nieuw rapport. Flinke prestatie, inderdaad, maar waar is de man nog het meest trots op?

Dat The Beatles slechts op de tweede plaats staan. In het laatste decennium heeft Eminem blijkbaar meer albums verkocht dan The Beatles.
Puike prestatie indeed. Een hele krachttoer zelfs, gezien Eminem in de laatste 10 jaar slechts 7 albums heeft uitgebracht, en The Beatles wel dubbel zoveel!

Goed gedaan, Eminem.


Laten we maar even buiten beschouwing laten dat The Beatles al bijna 40 jaar op non-actief staan, en dat hun remastered CD's vandaag nét 3 maanden uit zijn.
Want anders zouden we The Beatles wel als grote winnaars moeten beschouwen, en die zege willen we u zeker niet ontnemen.

dinsdag 8 december 2009

Yo, yo... This one goes out to my nigga Fiasco... Yeah... Ah... What up y'all?

Hoe zal ik het zeggen?

Het is geleden van mijn 13 jaar, van de tijd dat ik nog dacht dat Eminem cool was. Pas toen ik een maand ouder werd - zo snel gaat het nu eenmaal in de puberteit - kwam het grote inzicht dat de man wel een bepaalde vorm van humor had, maar dat dat dan ook alles was, en sindsdien heb ik mij niet langer meer bezig gehouden met rap of hiphop.
Een beetje een eenzijdige, platte stijl, mijn tijd niet waardig - afgezien van The Beastie Boys en misschien 't Hof Van Commerce - zo was tenslotte mijn puberale mening, die tien jaar lang vrijwel onveranderd bleef.

Tot ik toevallig op onderstaande video stootte.



De teksten vielen mij meteen op. Skaten is mijn ding niet echt, getuige de valpartijen en vele andere mislukte pogingen tijdens dat ene weekje dat ik de sport een kans gaf - opnieuw, 13 of 14 jaar ongeveer, maar is dat interessant?
De liefde voor het skaten kende ik dus hoegenaamd niet, tot de dag waarop ik dit nummer hoorde, waarin die liefde voor mij voor de eerste keer overtuigend wordt vertaald.
Een nummer dat een gevoel zo goed kan overbrengen, is goed geschreven. En iemand die zulke goede nummers kan schrijven, verdient mijns inziens een diepgaander onderzoek.

En daar kwam Wikipedia al ter hulp.
Blijkt Lupe Fiasco toch wel geen getalenteerde en alom gerespecteerde rapper te zijn? Even terzijde: ik ben trots dat ik klasse herken als ik het hoor, zelfs al ligt deze muziek buiten mijn gebruikelijk genre.

Maar goed, ik ben aan zijn debuutalbum geraakt: Lupe Fiasco's Food & Liquor, en een eerste luisterbeurt leerde mij dat 'Kick, Push' geen eenzaam hoogstandje was. Het is een goede CD, met een aantal uitstekende nummers.

Een volledige recensie van de CD ga ik hier niet neerschrijven, daar heb ik geen zin in, en wie zo'n zaken zoekt, kan evengoed snel even naar hier en daar surfen.
Toch wil ik 'Hurt Me Soul' aanraden, een nummer waarin onze Lupe de hiphopindustrie aanvalt én tegelijkertijd verdedigt, om ons en passant ook nog eens snel zijn visie op de wereld te geven. Chapeau voor Fiasco.

Verder wil ik alleen nog even vermelden dat deze Amerikaanse kapoen in het nummer 'Daydreamin'' een sample gebruikt van het nummer 'Daydream in Blue' van I Monster. Hou u vast, want we zijn er nog niet. Dat nummer samplet 'Daydream' van The Gunter Kallman Choir, welk nummer dan weer een cover is van 'Daydream' van The Wallace Collection, een Belgische groep uit de jaren '60 en '70.
Om maar even te tonen dat de wereld klein is.

maandag 7 december 2009

The Joren Slaets All Star Band

Woaa, ik ben lid van een band!

vrijdag 4 december 2009

Facebook-groepjes

U doet er ook aan mee. U en de meesten rondom u. Het wordt steeds moeilijker om nog koene helden te vinden die de weerstand vinden om de algemene Facebook-gekte te tarten, maar ze bestaan wel degelijk.

Gelukkig maar, want zij zijn de enigen die ons nog kunnen redden van de verloedering die ons allemaal te wachten staat. Want Facebook staat voor achteruitgang...

Het lijkt allemaal goed te gaan in het begin: we staan dichter in contact met onze vrienden, we vinden oude schoolkameraden terug, we kunnen onze laatste vakantiefoto's met de juiste mensen delen... Maar dan ontdekken we de spelletjes. En de pagina's waar je fan van kan worden. En de groepen.

En die groepen.
Die groepen...

Er bestaan er waarschijnlijk meer dan er mensen op de wereld bestaan, en vele ervan zijn gewoon nutteloos.
Geen probleem, hoor ik u al denken, daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Maar dat is iets als reclame op TV: daar hoef je ook niet moeilijk over te doen, als het je niet interesseert, kijk je niet. Hoewel, je programma wordt wel onderbroken, je irriteert je wel aan het feit dat je onmogelijk ongestoord kan doen wat je wil doen.

En dat is met Facebook-groepjes hetzelfde. Er bestaan Facebook-groepjes over de meest onnozele, onbelangrijke en daarom ook nutteloze zaken. Het lijkt er wel op dat elke Jan Modaal er een wedstrijd van wil maken zoveel mogelijk leden in zijn groep te hebben. Dat bewijzen de verscheidene 'weddenschap'-groepen.
Als een bepaald aantal mensen zich lid hebben gemaakt van die ene groep, dan zal de oprichter ervan bijvoorbeeld zijn naam laten veranderen in Pikachu. Wie gelooft dat deze persoon zijn belofte na zal komen, is waarschijnlijk een aanhanger van Scientology, geloofwaardiger zijn immers weddenschappen zoals die van iemand die Facebook in de nek zal laten tattoeëren of die van de arme Mark, die een labrador zal krijgen.
Zoiets stoort nog niet, behalve natuurlijk als er te veel van zulke groepjes ontstaan. Of als de weddenschappen nefaste gevolgen hebben voor mensen die er niet om hebben gevraagd, zoals de kinderen die - als een bepaalde groep een bepaald aantal leden bereikt heeft - de naam Megatron, Spiderman of Shurbert Ice Cream (!) zullen krijgen.
Gelukkig zijn we serieuze mensen, die zulke zaken niet voor waar aannemen. Hoewel Geena Lisa en Freya Van den Bossche zulke weddenschappen lijken verloren te hebben...


In elk geval zijn die groepen een min of meer gepasseerde rage. Wat nu vooral wordt gedaan, is voor elk wild idee dat voor de meesten een beetje herkenbaar lijkt een pagina aanmaken.
Die random ideeën gaan over dagdromende mensen, woorden via Google invoeren om de spelling na te kijken of fietsen in de wind.

't Is nog aanvaardbaar, ze zijn zo onschuldig... Maar ze zijn wel met te veel.

Als mijn nieuwsoverzicht niet zo vervuild zou zijn door kinderen die lid worden van 180 groepen per minuut, zou ik hier waarschijnlijk niet over klagen. Maar te veel is te veel.
En ja, het zijn meestal kinderen of pubers die deze groepen aanmaken: dat bewijzen groepsnamen als 'Vragen "Wat gaan we eten" en slechtgezind zijn als het iets vies is!', 'Neen tegen ouders die u komen wekken' en 'moeder stopt met zaagn! kgaant sebiet doen..'.

Nog niet overtuigd? Wie zou er anders groepen aanmaken als 'Juist op tijd aankomen op school' of ‘Net voor school snel snel u boekentas klaarmake en dan nog boeke vergete!!!’?

Ik snap het niet. Moeten die allemaal niet op Netlog zitten? Waar is de tijd dat Facebook voor volwassenen was. Niet allemaal even serieuze volwassenen, uiteraard niet. Maar volwassenen die het verschil zagen tussen wat plezant was en wat irritant.

En irritant kan het al snel worden, niet alleen omdat er zo'n overvloed aan groepjes is, maar ook omdat de groepjes soms nogal aanvallend kunnen overkomen.
Grappig wordt het dan wel weer als die aanvallen nogal stuntelig zijn overgebracht. Ik kan het wel begrijpen als je rodelen of roddelen voor losers vindt, maar roddellen?

Consequent zijn ze ook, die pubers: iemand kan het ene moment lid worden van ’t ligt ni aan u , ik kan gewoon uwe kop ni hebben’ om dan een minuut later doodleuk te laten weten dat ze mensen haten die zich belangrijker voelen dan anderen.

Of kwaad worden op mensen die geen sms'jes terugsturen, maar dan wel uitleggen hoe zij het zelf soms ook vergeten.

Gelukkig hebben we ook de zelfbewusten, zij zien immers in dat er een groot teveel aan groepjes is. Er is dus toch nog hoop, want onder hen zijn er zelfs die begrijpen waar het teveel vandaan komt.

We mogen de moed dus niet laten zakken - every cloud has a silver lining enzovoort. Tenminste, zolang er mensen zijn die de humor erin houden.

dinsdag 1 december 2009

Heil aan Japanners !

Of zijn het Chinezen? De 'auteur' van onderstaand filmpje - degene die het op Youtube heeft gedeponeerd - beweert hier een stukje uit een Chinees TV-programma online te hebben gezet, maar volgens mij klinkt het eerder Japans.
En welke Chinees is gek genoeg om dit toe te laten?

Japanners, díe zijn gek...



Even ter info: De bedoeling van het spel is een tongbreker correct uit te spreken. Wie dat niet kan, wordt afgestraft.

Let vooral op de laatste kandidaat!

zondag 29 november 2009

Het concept van Heil en Ergernis uitgelegd via de Zwarte Doos (zijnde The Beatles Remastered Stereo Box Set)

Waarom Heil en Ergernis?
Omdat er in al het gedoe in de wereld veel heil te vinden valt, maar in evenveel, zo niet meer gebeurtenissen ergernis.

Een voorbeeld.

Heil: Ik kreeg van Mr. Nicolas de box van The Beatles Remastered. Alle CD's van The Beatles, helemaal geremastered dan nog, elk instrument en elke stem apart opgekalefaterd en in stereo terug samengesmeten, in een mooie en vooral handige box.
Dat kan niet slecht zijn.

Hoewel?
Hier komen we aan het Ergernisdeel: De 'Witte', de ongetitelde dubbele van The Beatles, zit in een - vergeef mij mijn woorden - kutdoosje. Het vouwt open in vier elementen, waarbij in de buitenste twee delen twee boekjes zitten, en in de binnenste twee de CD's. In een heel klein vakje...

Het is dus onmogelijk de CD's uit het doosje te halen zonder de boekjes te laten vallen. Bovendien moet je het schijfje vastnemen aan de spiegelkant en onmenselijk hard trekken. Het is elke keer opnieuw alsof je de CD aan het breken bent. Pijnlijke zaken.
Die witte zal niet veel opgelegd worden. Spijtig.



Maar godverdomme, wat een beestige muziek !

Wally's Wondere Wereld

Freya Van den Bossche is bevallen van een zoon, wat betekent dat onze goede vriend Wally opnieuw papa is geworden, deze keer met de Gentse politica.

Het kindje is verplicht door het leven te gaan als Moses.

Juist, Moses...

donderdag 26 november 2009

De Macht der Media

Over het belang van volgend artikel of de baat die wij kunnen hebben bij het lezen ervan ga ik mij niet uitspreken. Waar ik mij over erger is de macht van de media, die in dit artikel nogal duidelijk tot uiting komt.

Het is ronduit zielig, eigenlijk, en toch typeert het de tijd waarin we leven.

Maar eerst het artikel. Daarin staat het 'verhaal' van Ann Howe, een 78-jarige vrouw, die door een van haar kredietverleners op een verslag voor dood werd verklaard en daarom geen nieuwe lening kon aangaan.
Zelfs de vrouw in levende lijve ontmoeten maakte weinig verschil uit:
"We weten wel dat u niet overleden bent, maar volgens het verslag bent u dat wel. We kunnen dit voorstel tot lening dus niet goedkeuren."

Wat heeft mevrouw Howe dan maar gedaan? Ze is naar een televisiestation gestapt met haar verhaal, en nog geen etmaal later was alles al in orde.

Goed nieuws voor mevrouw, inderdaad. Maar is het niet beklagenswaardig hoeveel macht wij ondertussen bij de media hebben gelegd?
Blijkbaar is het niet zó ingewikkeld een rekening te openen voor een schijnbaar dode ondode, als het al na 24 uur in orde kan komen. Waarom wacht een bedrijf of bank dan tot het hele geval in de media komt alvorens te reageren?

En beschouw de bank noch de media maar niet als de schuldige. Wij hebben immers zelf gezorgd voor deze verschuiving van machten. Wij zijn pas geïnteresseerd in iets als we ervan horen, en we horen pas iets als het op TV komt, of in de kranten te lezen valt. En internet speelt daar ondertussen al perfect op in, we kunnen ALLES vinden, alle mogelijke verhalen over de hele wereld, van eenzame ganzen in Nederland via een doodverklaarde vrouw in Washington tot vertederende leeuwenjongen in Oeganda.

Vraag en aanbod: Als een winkelketen, of een bank, of gelijk welk bedrijf iets verkeerd doet, komt het schuldbesef pas nadat het vergrijp in de media is gepasseerd. Is er geen belangstelling van buitenaf, zal het bedrijf van binnenuit ook geen enkele interesse tonen.
Zonder belangstelling van buitenaf is er ook geen kans op gezichtsverlies en is er dus ook geen verlies van winst.
Zonder belangstelling van buitenaf is mevrouw Howe gewoon een dode klant.

Ik vertel hier natuurlijk niets nieuws. Maar het artikel kenschetste het probleem zo goed, dat ik het toch even wilde neerschrijven.

woensdag 25 november 2009

Landers in De Pinte

Laat het geweten zijn, Lander is cool in De Pinte !

maandag 23 november 2009

Dansende kamelen

Om te bewijzen dat de wereld van muziek niet alleen bestaat uit humorloze dildo's:



Vooral de kameel is enorm grappig als je hem probeert voor te stellen als een echte, op dit dansje getrainde kameel.
Dank u, Jonathan Richman!

vrijdag 13 november 2009

Lijn 1

Ze zijn al een tijdje aan de gang, de werken aan de Korenmarkt, en om van Wondelgem naar het Sint-Pietersstation te geraken met de tram, moet ik allang afstappen aan de Burgstraat, te voet langs de Jan Breydelstraat, de Graslei en de Korenmarkt, om daar over te stappen op deel II van Tram 1.

Daar gaat u mij niet over horen klagen, ik rijd genoeg met de fiets om de 'tramproblemen' over het hoofd te zien. Zoveel maak ik er geen gebruik van, van dat openbaar vervoer.

Tegenwoordig echter is er iets raars aan de hand. Toen ik laatste zondag, 8 november, terugkwam uit New York, was ik een weekje niet mee met de laatste tramcomplicaties. Gelukkig was er Gentblogt om mij even te wijzen op gevaarlijke veranderingen. Het artikel heb ik, wegens de vermoeiende strijd tegen een jetlag, niet goed gelezen, maar mijn afgematte brein kon toch opmaken dat de tram richting Sint-Pietersstation de normale weg aflegt, terwijl de tram van het station naar het centrum het traject van lijn 22 volgt.

Mooi zo, dacht ik. Als ik kan afstappen aan de eerste halte na de Rozemarijnbrug, kan ik door de Holstraat en de Peperstraat stappen om zo aan de Burgstraat op te stappen richting Wondelgem.
Ik bleek lelijk mis te zijn.

Toen de tram vertrok richting justitiepaleis, bleek hij aan geen enkele halte te stoppen. Met een razende vaart denderde hij door naar het centrum, om pas aan het justitiepaleis mij en menig andere verwarde reiziger lichtelijk verweesd achter te laten.
Maar, hoezeer menigeen het tegendeel zal beweren, ik ben geen moeilijk mens. Flinke scout dat ik ben begon ik gezwind aan de iets langere weg richting Burgstraat, tevreden met het nieuwe inzicht dat ik had gekregen over de aangepaste manier van werken van het openbaar vervoer.

Het eigenlijke probleem kwam gewoon de volgende dag.

Goedhartig als ik ben, wilde ik mijn medemens waarschuwen voor de recente grillen van lijn 1. Toen ik dinsdagavond naar huis tramde, en een vrouw ter hoogte van de Koning Albertlaan paniekerig om zich heen keek toen de tram zelfs niet wilde stoppen nadat ze had gebeld, sprong ik meteen van mijn zitje om haar uit te leggen dat de tram niet meer stopt aan de haltes tussen het Sint-Pietersstation en het centrum.
Blij als ze was een gedienstige medemens te kunnen ontmoeten, bedankte ze mij en ging ze opnieuw zitten.

Ikzelf begaf mij ook terug naar mijn zitplaatsje, plaatste mijn koptelefoon opnieuw over mijn oren en zakte tevreden over mijn eigen weldadigheid terug in een min of meer behaaglijke positie.
Mijn geluk was echter van korte duur, want om een voor mij volkomen onduidelijke reden stopte de tram aan de volgende halte. De deuren gingen open, en mensen stapten op en af. De vrouw, aan wie ik net had verteld dat de tram niet zou stoppen, moest zich haasten om vanuit haar stoel tot aan de opnieuw sluitende deuren te geraken. Net voor ze afstapte, keek ze mij aan met een blik die ik best als verwijtend kon interpreteren.


Toen ik haar van op de tram nakeek zag ik achter haar aan de tramhalte een A4'tje hangen, in het oog springend met het wit en het rood: 'Opgelet! Tram 1 STOPT NIET aan deze halte'.

donderdag 12 november 2009

Meisjes van veertien

“Omdat het gewoon geen zicht is, lieveke”

Aïe... Dat had u niet moeten doen, mevrouw. Zomaar in het openbaar door je moeder ‘lieveke’ genoemd worden is ‘not done’. Iedereen weet toch wat de publieke schaamte dat zo'n koosnaampje veroorzaakt - hoe gewoontjes die ook moge zijn - teweegbrengt bij een jong meisje, wiens imago zelfs nog belangrijker is dan haar mp3-speler? Deze moeder blijkbaar niet.

De hele tram hield zijn adem in. Al tien haltes aan een stuk waren de passagiers gezamenlijk getuige geweest van een verhitte discussie over kousen. Ongelijke kousen. Een rode aan de linkervoet, een blauwe aan de rechter. En het had lang geduurd, vooraleer het jonge meisje de al even typische als onnodige woorden ‘en waarom niet?’ had geuit, maar iedereen zag ze aankomen. Het was echter, zo dacht men toch op de tram, algemeen geweten dat zo’n vraag bij een puber geen antwoord behoeft, dat een kordaat ‘omdat ik het zeg!’ meer dan genoeg zou zijn. Niet om de desbetreffende jongeling te bedaren, nee, vooral om het twistgesprek niet te laten escaleren.

Toen het antwoord echter kwam, wist iedereen, behalve de ongelukkige moeder in kwestie uiteraard, dat het nu wel degelijk zou uitbarsten. Het was er ook aan te zien. Het arme kind had in haar veertienjarige leven nog nooit zoveel gène gevoeld als nu, en wist dat die enkel te vertalen was in een luidkeelse tirade tegen die vrouw die zich haar moeder noemde, maar niet begreep waarom iemand bewust twee verschillende kousen zou willen aantrekken. Wat het kind er maar niet bij tierde, was het gegeven dat die moeder zich niets aantrok van haar aanzien tegenover een tram vol onbekenden, en dat was voor de jongedame van onuitspreekbaar belang. Die onbekenden, waarvan ze wist waaraan ze nu aan het denken waren. Die onbekenden op de tram waren haar aan het veroordelen, beschouwden haar nu als een klein kind, als ‘mama’s lieveke’, en zeker niet als de volwassen vrouw die ze al flink aan het worden was. De tranen schoten haar in de ogen, maar die moest ze verbijten, of haar stem zou overslaan en haar schroom tegenover deze schare anoniemen zou groter worden dan ze met haar fragiele gevoelens ooit aan zou kunnen. Ze dacht aan alles wat ze in de lessen Nederlands had geleerd en probeerde haar immer uitbreidende woordenschat aan te wenden om niet alleen haar eigen moeder, maar ook alle aanwezigen te verbazen met haar eloquentie.

Het moet gezegd worden, wat uit de mond van het kindvrouwtje kwam, getuigde van een zekere welbespraaktheid, maar het kon de omstaanders niet deren. Die waren eerder in grote mate gestoord door het volume waarop de jongedame haar betoog afstak, welk van zo’n luid niveau was dat zelfs de chauffeur, die aan de andere kant van de tram tijdens het rijden naar de radio probeerde te luisteren, duidelijk kon verstaan hoe elke dag een paar kousen van hetzelfde kleur aandoen niet meer was dan doen wat iedereen ook doet, meegaan met de massa, wat ook wel eens ‘conformisme’ kon worden genoemd. Er kwam een korte pauze in het betoog, en de blinkende sterretjes in de ogen van het kind lieten duidelijk verstaan hoe trots ze wel was op het correcte gebruik van zo’n moeilijk woord. Maar toen ze merkte hoe haar moeder zich eerder voor haar tumultueuze geschetter geneerde dan te luisteren naar de waarheid in de woorden die haar dochter declameerde, besloot het meisje verder te gaan met haar luidruchtige rede. Enkele jongelingen, die op nog geen paar passen van het ruziënde tweetal neerzaten, sloten hun ogen en bidden voor de eerste keer in hun jonge leven - zij meenden immers absoluut niet religieus te zijn -, smekend aan een onbekende god om de moeder het verstand te geven haar dochter vastberaden de mond te snoeren. Deze probeerde daarentegen haar opgroeiende nakomeling te kalmeren door het hele discours te negeren, tot grote ontsteltenis van alle tramreizigers rondom haar, die immers beseften tot wat zo’n aanpak kan uitdraaien bij een verbaal op hol geslagen tiener. Het effect van het negeren was, zoals zelfs de jongelingen met al hun gebrek aan levenservaring hadden verwacht, afschuwelijk. Toen de redevoerende meid het erbarmelijke resultaat van haar roepen zag, meende ze dat met krachtiger stem roepen het enige was dat ze nog kon doen.

De chauffeur, die anders ongetwijfeld een brave man is en zijn passagiers altijd onberispelijk behandelt, terwijl hij naar zijn kleine draagbare radiootje luistert, deed nu iets wat hij anders nooit zou doen. Hij keek verwijtend om naar de brutale krijsende passagier achterin. Het had geen enkel effect, maar meer durfde de arme man niet doen in zijn onbeschermde chauffeursplaats. Een mens kan verwachten dat de chauffeur meer dan eens geconfronteerd is geweest met een vorm van geweld, en zich nu duchtig afzijdig wenst te houden tegenover elke vorm van conflict. De boze blik zou zijn enige poging tot verweer zijn, naast natuurlijk een kleine draai aan de volumeknop van zijn kleine radiotoestel.

Hoewel het het meisje hoegenaamd niet opviel dat het popnummer nu een stukje luider uit de richting van de voorkant van de tram weerklonk, was het de moeder zelf helemaal niet ontgaan. De gêne die ze gevoeld had toen haar eerste dochter haar tirade had afgestoken, groeide nu naarmate de blikken van de medereizigers zich nu niet langer meer vooral op de grond richtten, en het schaamtegevoel bracht een vreemde kwaadheid met zich mee. De vrouw begon lichtjes te trillen, en leek wel helemaal genoeg gehad te hebben met de hormonale uitspatting van haar dochter, die haar voor schut stelde tegenover een hele tram vol onbekenden. Wat zouden die mensen nu wel niet van haar moeten denken, nu ze geen woord kon inbrengen tussen de spraakwaterval van haar dochter. Het gevoel van woede bleef niet onopgemerkt bij de tramreizigers, en een gevoel van hoop doorspoelde het hele toestel. Het zou niet lang meer geduurd hebben voor er iemand de andere passagiers zou hebben opgejut tot het roepen van prikkelende aanmoedigingen naar de moeder, in de hoop haar zover te krijgen een stevig en gevat, doch pedagogisch ongetwijfeld onverantwoord antwoord te geven. Helaas zat er niemand in de tram die zulk een ongewone daad aandurfde.

Een bejaard koppel, neergezeten op de stoelen die het dichtst bij het ruziënde koppel stonden, begon zich ietwat duidelijker te enerveren aan alle drukte. De oude vrouw leunde naar haar afgeleefde eega en fluisterde hem iets in het oor. De man keek de vrouw kort aan met een blik, die enkel door zijn vrouw zonder woorden kon begrepen worden, en beiden hesen zich recht aan de daartoe dienende paal, om dan schuifelend naar de deur te bewegen. Toen de tram stopte en zij uitstapten, leken zij wel gered van de verdere nutteloze en puberale monoloog, als plots de moeder haar dochter hardhandig bij de arm nam en met haar naar buiten stapte. Het bejaarde koppel beende zo snel als mogelijk een zijstraat in. Terwijl de tramdeuren sloten konden de inzittenden de moeder nog schor horen roepen hoe ze het beu was en hoe ze niet begreep dat het kind niet zelf inzag hoe ongepast en misplaatst haar reactie wel niet was geweest. Iedereen voelde wel aan dat het kind in kwestie een stevig antwoord zou teruggeven, maar de tram reed rustig verder naar de volgende halte, en alle inzittenden konden weer opgelucht ademhalen. De chauffeur twijfelde even om de volumeknop van zijn transistorradio opnieuw stiller te draaien, maar hij zag er toch maar vanaf. Het leed ten slotte geen twijfel dat elke passagier nu meer dan ooit genoot van de consonante tonen die de kleine ingebouwde luidsprekertjes met zich meebrachten.

woensdag 28 oktober 2009

't Is een begin

Omdat iedereen het doet,
omdat het moet,
omdat ik er bij kan leren,
omdat ik er mezelf bij opvoed,
omdat het juist aanvoelt,
omdat het plezant lijkt,
omdat ik wil schrijven,
omdat ik wil vertellen,
omdat ik wil bedenken,
omdat ik wil.

Goh, ja, en waarom niet?