donderdag 25 februari 2010

For Shame

Als ge al een keer gevlogen hebt bij American Airlines, en ongetwijfeld ook bij andere luchtvaartmaatschappijen, dan weet ge het wel. Op het einde van uw reis, net voor ge gaat landen, komen de stewardessen en stewards rond met een blauwe zak, alwaar ge gezwind uw laatste centen in kunt gooien. Allemaal voor Het Goede Doel uiteraard, in mijn verhaal Unicef.
Makkelijk, dan moeten we niet meer wisselen of tot het einde der tijden rondlopen met geld uit den vreemde. Plus: we kunnen ons hoogsteigen altruïstisch waanbeeld voeden. Het is menslievend én makkelijk, hoe kan een normale mens nee zeggen?

Voor sommige mensen, waaronder vanzelfsprekend ook Yours Truly, is het blijkbaar toch nog niet zo gemakkelijk. Van zodra de meest Nederlands sprekende stewardess had laten weten "that you can donate your spare change to Unicef by throwing it in the blue bag", was ik op zoek in mijn broekzak naar mijn laatste dollarcentjes.
Niet omdat ik zo'n goedaardige gever ben, vooral omdat ik mijn dollars kwijt wil, daar wil ik wel eerlijk in zijn.

Ik vond niets meer, en mijn portefeuille zat waarschijnlijk ergens onderaan mijn rugzak, dus goed, laat maar zitten...
De stewardessen waren al lustig heen en weer aan het lopen met grote zakken, als ik mij plots herinnerde dat mijn portefeuille eigenlijk gewoon op de lege stoel naast mij lag. Zalig.

Ik pak mijn laatste centjes - het kan niet veel geweest zijn, zo'n 50 dollarcent in totaal, denk ik - en ik ben klaar om nog snel mijn goede daad te doen. Als er al een God is, zijn we in het vliegtuig waarschijnlijk al dichter bij hem, dus is een vliegreis hét uitgesproken moment om ons onbaatzuchtig voor te doen.
Ge weet maar nooit.

En daar is ze, de vrouw met de zak. Naast mij opent ze het blauwachtige ding, en ik gooi het weinige geld dat ik nog had erin.
De reactie van Miss Flight Attendant kwam nogal onverwacht:

"That wasn't your donation for Unicef, was it?"

Shit, dacht ik, shit. Was het nu zo weinig? Moet ik die 10 euro ook geven? Ik kan er toch niet aan doen dat ik niet wat meer dollars zitten heb? Of had ik die laatste hamburger beter niet gekocht?
Ik kon geen enkel antwoord verzinnen, dus stamelde maar een beetje een nerveuze ja.

"Oh boy, this is the bag for the trash..."

De stewardess geeft mij de meelevende blik van de kleuterjuf aan wie ik als 5-jarige vertelde dat ik daarnet de verkeerde klas was binnengestapt - ge kent dat wel - en achter mij begint een duo Franstalige studenten luidkeels te lachen.
Ikzelf weet niet goed wat te doen.
Eigenlijk had ik er het kleingeld liefst terug uitgevist om het in de juiste zak te deponeren, maar de stewardess met de barmhartige blik draaide zich om en liep verder, ongetwijfeld klaar met een verhaal voor haar collega's.

And who can blame her?

maandag 22 februari 2010

New York Beatles

De New York Ondergrondse kent vele artiesten. Buiten de zwervende bedelaars en skaters uit the Bronx - ik verdenk ze er nog steeds van stuk voor stuk performancekunstenaars te zijn - zijn er natuurlijk ook de muzikanten.

Van alle soorten. Goede en slechte.

Neem nu gisteren. Of eergisteren, het hangt er vanaf waar u dit bericht leest. 't Was avond, we zaten op de metro, we hadden honger. Dan stapt een mens af om een KFC te zoeken aan Times Square, overigens één van de lelijkste en meest mensonterende plaatsen in heel New York, for your information. En dan kan diezelfde mens op die bewuste avond al van ver iets van The Beatles horen spelen, 'Good Day Sunshine' zelfs - een nummer op 'Revolver', waarvan een intelligent mens uitdrukkingen als 'Ok' en 'Da valt nog mee' zou bij denken.

Nu, het station van Times Square is één van die grote stations, of wat dacht u anders? Er is dus plaats genoeg, en sommigen nemen daar gretig gebruik van. Onze goede vrienden de Beatles-coveraars, bijvoorbeeld, waren met zo'n vijftien.
Waaronder minstens 4 lead guitars, elk afgestemd op één akkoord.

Bwah...

Hoewel?

Waarom ook niet, dacht deze jongen na een halve seconde al, wat maakt het uit of ze goede artiesten zijn of niet, ze brengen gewoon muziek op een simpele manier, en het klinkt niet slecht. Daarbovenop zingen ze een nummer dat wel 'ok' is, voor hetzelfde geld hadden ze 'Ob-La-Di, Ob-La-fucking-Da' gebracht, en we weten allemaal wat voor een shitty song dat is.
Nu ik het even opzoek blijkt onze bebrilde vriend er trouwens dezelfde mening op na te houden.

Maar goed, om terug te keren op ons spannende verhaal: ik was wel bereid die 15 rakkers daar onder Times Square het voordeel van de twijfel te gunnen.

't Duurde een halve minuut, dat voordeel van de twijfel.
Daar was het. The shitty song.
Sukkels.

Ik stond nochtans klaar met een volle dollar, wat voor mij een hotdog minder zou betekenen, maar ik had het voor hen over. Als ze de dollar maar eerlijk verdeelden.
Nu konden ze het vergeten.

Niet dat ze er last van hadden, oh nee. Ze speelden lustig voort, aangemoedigd door een grote menigte simpele idioten, die blijkbaar alleen de slechtste nummers van The Beatles kenden - en ja, u vergist u niet, het zijn die nummers die iedereen kent.

Terwijl ik slecht gezind verder liep, vroeg ik me af waarom de meest simpele en ongeïnspireerde dingen het meest succes kennen in onze wereld?
We zouden moeten streven naar een meer doordachte cultuur, naar iets meer waardevol vermaak, kortom, naar meer kwaliteit.

Maar ondertussen blijven mensen luisteren naar Milk Inc.
De hele wereld kiest er nog altijd voor om naar Avatar te gaan kijken.
En nummers als 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' worden nog steeds luidkeels meegezongen.

Des goûts et des couleurs...

vrijdag 19 februari 2010

My Life In New York

Welcome to my place...










This is where I sleep















This is where I eat










This is where I watch TV









This is where I sit and wait
and where I might pro-
crastinate











This is where I pee

















And this is where I masturbate










Welcome to my place.

vrijdag 12 februari 2010

Oh! Baby's!

Tijd voor een echt flauwe post.

Ze doen mij niets, die baby's. Niets. Soms zijn ze grappig, soms kakken en wenen ze erop los. Niet dat mij dat veel stoort, neen, maar over het algemeen worden mensen ingedeeld in twee groepen: de groep van babyhaters en de groep van babyfanaten.

De babyhaters zijn dan meestal mannen die vinden dat baby's stinken, saai zijn en vooral veel aandacht vragen, hoe lief en onschuldig ze ook mogen kijken.
De babyfanaten zijn meestal vrouwen, en zij vinden die kleine baby'tjes dan superschattig, ook al kotsen ze je schouder onder.

Hoewel mensen mij soms van babyhaat durven verdenken, hoor ik eigenlijk bij geen van beide voornoemde groepen. Pampers verversen is iets wat bij mij het best op enkele kilometers afstand gebeurt, maar dat betekent niet dat ik daarom vind dat alle baby's überhaupt stinken. Ik kan met een baby op mijn schoot zitten en dat kind entertainen, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat ik hem met plezier zal troosten als hij om onverklaarbare reden begint te wenen.

Waar ik wel fel tegenstander van ben, en dat zal ik waarschijnlijk mijn hele leven blijven, is van de mythe dat alle filmpjes van baby's en jonge kinderen fantastisch zijn om naar te kijken. Youtube staat volgekwakt met afgrijselijke babyfilmpjes, van kleine Charlie die zijn grote broer bijt, tot Justin, die alleen van zijn mama houdt als hij koekjes krijgt. Die filmpjes zijn niet per definitie interessant, al lijken mama en papa (en de hele familie) daar anders over te denken.
Maar goed, ik sta in mijn mening waarschijnlijk lijnrecht tegenover miljoenen simpele/stokoude/moederlijke Tube-surfers, dus wordt het tijd voor een toegeving.

Bij deze de Top 3 van tóch grappige babyfilmpjes.

Op nummer drie staat een gewoontje, een simpeltje, want wij beginnen rustig, zo zijn we wel.



Ik ga hier niet poneren dit kind overduidelijk een meisje is, zo'n Neanderthaler ben ik niet. Het woord 'archetype' zal ik vandaag dus niet in de mond nemen.

Eentje die mij toch kan opbeuren als ik me wat slechter voel:



Gelukkig is er de lachband, of we zouden niet weten wanneer we moeten lachen en wanneer niet.

Maar de laatste is pas echt mijn favoriet. En dat betekent iets, want - zoals hierboven vermeld - ik ben normaal gezien radicaal tégen familiefilmpjes met baby's. Deze is echter briljant.
Die gast hier gaat later een ware superschurk worden, het kan niet anders. Let op zijn blik in de camera! Let op de manier waarop hij zijn drankbeker lijkt te hypnotiseren! Let op zijn kwaadaardige lach!



Hè, hè. Ben er van af. Heb mij even verlaagd tot het niveau van hoogmoedige moeders, vermaledijde vaders en goedkope TV, maar nu is 't gedaan.

Tijd om er weer mee te lachen...



En de kindjes te pesten...

dinsdag 9 februari 2010

Broer

Dezelfde woorden
zelfde zinnen
zelfs de vragen

En ik kan niets niets anders
dan luisteren en knikken
en pogen te herinneren
wat ik eerder zelf nog zei

geslagen verslagen
zal ik wonden likken
want ben ik het die het zei
- zij het dan indirect -
in ver vervlogen dagen
al wat hij nu zegt.

Zijn de zeges nederlagen
als de woorden zinnen vragen
(niet langer meer van mij
maar toch net zo gebekt)
terug worden geslagen?
Al mijn woorden
heeft hij gestolen.

Hij snoert mij wapent zich
met wat ooit mijn was.
En jammer, tegen spiegelglas
valt niet te riposteren.
Ik zal het nooit niet leren.
Zwijg, onnozelaar.

zaterdag 6 februari 2010

Excuses en Voornemens

Ik wens mij hierbij te excuseren. Tegenover iedereen die de trein neemt.

Het is nu al 3 jaar dat ik mij stoor aan die klagers: al die gehaaste kostuums, al die kwade gezichten, al dat gezaag en geklaag. Over treinen die niet op tijd zouden rijden. Treinen die altijd te laat zijn. Treinen die gewoon niet afkomen. Treinen die vol zijn.

Toegegeven, die volle treinen zijn misschien wel een beetje lastig... Een beetje. Maar toch: geeft het dat we eens een half uurtje of een uurtje dicht bij elkaar zitten of staan? Iedereen leest zijn Metro, zijn Aspe of zijn cursus Sociologie, en niemand stoort zich aan elkaar. Hebben we echt zoveel comfort nodig, dat we allemaal – voor die tijd dat we op de trein zitten – een zachte stoel moeten hebben en vooral géén andere mensen te dicht in de buurt?

Jongens toch, als jullie zo hunkeren naar meer comfort, koop dan een ticket eerste klas. Dan kan je wel zeker op drie plaatsen afstand zitten van het volgende zweterig en arrogant zwijn. Het zal iets met de gigantische ego's te maken hebben die meer plaats innemen.

Maar dat is niet waar ik mij voor wens te excuseren. Nee, het gaat over die treinen met vertraging.

Ik heb daar blijkbaar geen last van. Mijn treinen zijn altijd netjes op tijd – naast de aanvaardbare 3 à 5 minuten vertraging, uiteraard – en áls ze dan eens te laat komen, dan is dat meestal nét op die dag dat ik mijn tram heb gemist, of te traag heb gefietst. Het zit blijkbaar goed, met dat karma van me. Mooi.

Een hele tijd dacht ik dat het door de verzuring kwam, al dat geklaag over die vermeende late treinen, tot ik in een rapport las dat er gemiddeld echt wel een flink aantal - vraag me niet meer hoeveel - te laat toekomen aan het station. En dat heeft me aan het denken gezet.

Misschien ligt het echt wel aan mijn karma. Of misschien is er echt wel een god die het goed met mij voor heeft. Of ziet de NMBS mij gewoon doodgraag - ik ga ze er niet voor doodschieten.

Vandaar ook mijn excuses. Aan iedereen: Het spijt mij dat de treinen alleen op tijd rijden als ik ermee naar Brussel moet.

En het spijt mij dat ze te laat zijn als ik te laat op het perron arriveer.

Ik zal proberen in het vervolg altijd vóór 8u57 aanwezig te zijn op perron 10. Dan kan op zijn minst díe lading reizigers al op tijd vertrekken.