dinsdag 25 januari 2011

Granny plays footy

???







Als er iemand is die mij dit kan uitleggen: ik hou u niet tegen.
Red mij van mijn verbijstering.

zaterdag 15 januari 2011

Life in The Street

Beeld je eens in: het is een lange, regenachtige dag geweest, en je wandelt naar huis. Je voelt nattigheid, het motregent, en hoewel je geënerveerd bent door het slechte weer weet je dat je binnen korte tijd terug thuis zal zijn, veilig in je warme zetel met een frisse pint in de hand. Maar op je weg ligt een plas, een grote plas. Een immense plas regenwater. Je kan er niet omheen lopen, je moet er door.

Even bijt je op je tanden, je denkt: 'Thuis gaan mijn schoenen uit, spring ik in mijn droge pyjamabroek; nu nog even doorzetten' En je stapt vol goede moed door de plas.
Al bij de eerste stap worden je kousen langzaam nat; de koude kruipt over je tenen; de onderkant van je broekspijp wordt zwaar, lijkt je schuchter naar beneden te willen trekken. Je humeur wordt er niet beter op.

En net op het moment dat je denkt: 'Nog één stap en ik ben er, nog één stap en ik ben uit die koude, natte plas', net op dát moment voel je de grond onder je voeten wegzakken, merk je dat de plas dieper is dan je denkt, en duikel je met je gezicht vooruit kopje-onder het kille water in. Hoe je ook om je heen krabbelt, je vindt geen houvast meer; je verzuipt.

Dit is ongeveer hetzelfde gevoel dat de personages in de Britse televisieserie 'The Street' krijgen, wanneer zij geconfronteerd worden met gebeurtenissen die hun leven veranderen.
Korte uitleg: 'The Street' gaat over de bewoners van een kleine straat in Manchester, en elke aflevering vertelt het verhaal van één familie in één huis. Als ik hier zou neerschrijven wat er alleen al in de eerste drie afleveringen gebeurt, zou ik niemand overtuigen. Een korte samenvatting van de serie klinkt al snel als de eerste de beste aflevering uit een soapserie. Het kost enig engagement van de kijker om te geloven dat zoveel ellende in één straat terug te vinden is, maar gelukkig zorgt de manier van vertellen er voor dat je daar niet te lang bij stilstaat.

Elke aflevering begint met een normaal personage, in een normaal gezin. Niemand zit al op voorhand in de problemen; het gaat hier om normale mensen zoals u en ik. Alleen spreken ze een andere taal en drinken ze - wat had u anders verwacht in Groot-Brittannië - lager.
Maar dan gebeurt er iets: een onbelangrijk ogend misverstand, het ontslag van een net-niet-gepensioneerde, een verkeersongeluk... De personages voelen de motregen, halen hun paraplu's boven, hopen binnen te zijn nog vóór de storm losbarst, maar dan komt de nattigheid van een volledig andere kant. Voor ze het weten, zijn ze ondergedompeld in de grootste rampspoed die een mens maar kan overkomen; en hoe hard ze ook spartelen en draaien, ze komen er niet uit.

Als kijker zit je constant op het puntje van je stoel: je leeft mee met élk personage, op élk moment. Als dan na een uur de aftiteling over het scherm rolt, voel je je exact hoe de scenarist je wilde laten voelen - gelukkig, somber, benard, simpelweg kapot...
Het is niet mogelijk om dan meteen een volgende aflevering te bekijken, zoals je soms bij andere uitstekende series wel doet. 'The Street' moet je laten bezinken, je moet het laten zakken.

Deze baksteen op je maag moet je laten verteren. Dan pas ben je klaar voor de volgende laag.

zaterdag 1 januari 2011

Nieuwjaarshaiku

Vlokken dwarrelen
Langzaam wordt de aarde nat
Het nieuwe jaar groeit