Vervloek de schoonheid

Dat schone lichaam
brandend naakt
op netvliezen, in gedachten
staat voor altijd
in dromen

onbeweeglijk zinderend
het druppelzweet ontkleedt
haar verder dan ze ooit
naakt zou zijn geweest
op zwoele zomernachten

men raakt haar met de ogen
met de handen, met de stem
zoekend naar de sporen
die dit lijf
dit blanke lichaam
zo plots hebben gestild

men smacht naar al die tijd
en naar vergetelheid
zijzelf weet al niet meer dan wat ze heeft gezien
toen men botte driften vierde op de tellen voor haar dood

ze leeft er niet meer voor
om haar vervloekte schoonheid
in schoonheid te verkennen

men kwijt haar alle schulden
op een verderfelijke manier