dinsdag 15 februari 2011

Mono-cultuur

Je hoeft maar even door het centrum te lopen van gelijk welke stad en je komt ze tegen: straatmuzikanten. Gewapend met gitaar, accordeon of een of ander exotisch instrument staan ze aan de hoek van de winkelstraat, spelend voor u en voor mij. Niet dat we om hun kunsten hebben gevraagd, maar aangezien we verdraagzame en gemoedelijke mensen zijn – én omdat het meestal wel aangenaam om horen is – staan we hen toe om ons winkelen te voorzien van een begeleidend deuntje. Op de tonen van “Yesterday”, “Les Filles du Bord du Mer” of een nummer dat we helemaal niet kennen, inspecteren we de nieuwste mode, profiteren we van de beste kortingen of genieten we simpelweg van de zon op een terrasje.

Fijn.

Echt, ik meen het: fijn.

Wie deze moderne minnezangers niet weet te appreciëren, is intolerant en kan maar beter binnen blijven, waar platen, CD’s en mp3-files de plak zwaaien. Nee, wij hebben het reeds lang geleden aanvaard: een muziekje buiten maakt het leven draaglijker.

Ze zijn ook niet duur. Bij tijd en wijle eens een centje schenken als het schuldgevoel te hoog opspeelt, is al meer dan genoeg voor de enthousiaste muzikant. Hij blijft spelen. En geef toe: wie kan bij zo’n prijs nog klagen over de kwaliteit van het spel ? Je krijgt er gratis het gevoel van samenhorigheid bij; iedereen luistert naar dezelfde muziek.
Weg met de iPod, mp3-speler of polyfone GSM: straatmuziek wordt vanzelf gedeeld.

Maar wordt het niet te veel als we dag in dag uit overeenkomstige deuntjes horen ? Elke dag eenzelfde melodietje door telkens dezelfde man ? Wie elke dag doorheen dezelfde straten wandelt, zal ook elke dag dezelfde muziek horen. De eerste keer klinkt het aanvaardbaar tot zelfs innemend, maar een dag later ken je het nummertje al. Na een week ben je die toch ietwat vreemde versie van de “Lambada” grondig beu. En wat moet je beginnen tegen “Knockin’ on Heaven’s Door” als het gespeeld wordt door een muzikant wiens motto ‘al doende leert men’ lijkt te zijn ? Juist ja, de koptelefoon opzetten. Weg samenhorigheid.

Ik geef toe: het is een beetje klagen. Zelfs als ze met te veel zijn of telkens terug te vinden zijn op dezelfde plaats doen ze geen vlieg kwaad, die straatmuzikanten. Maar wat met toeristen ? Stel u een toerist voor die speciaal vanuit Japan naar België komt gevlogen om (onder andere, laten we voor zijn portemonnee hopen) eens te horen naar welke muziek de Belgen luisteren, wat nu ‘typisch Belgisch’ is – als zoiets met al dat geWever nog bestaat.
Hoe Belgisch zal zijn beeld van onze cultuur dan nog zijn ? Gaat hij naar huis om aan zijn omgeving te vertellen hoe goed de Belg mondharmonica kan spelen ? Hoe graag die naar The Pointer Sisters luistert ?

Waarschijnlijk niet: de kans is vrij groot dat de Japanse toerist zich genoeg bewust is van het fenomeen – hij heeft het over de hele wereld al gezien. Hij weet hoe de verschillende plaatsen in de wereld langzaamaan op elkaar beginnen te lijken. Misschien stelt het hem wel gerust overal Bob Dylan te horen, overal dezelfde TV-programma's te zien en overal Coca Cola te kunnen drinken. Lang leve het langzaam onzichtbaar worden van de eigen cultuur, dus.
Gelukkig is er nog ‘Manneken Pis’, of de Japanner is voor niets naar hier gekomen.

3 opmerkingen:

nicolas die te lui is om in te loggen zei

kweedet ni, eigen cultuur. ik vind het maar logisch dat die ongetalenteerde (want fucking hell, der zou echt een vergunning moeten zijn voor straatmuzikanten. ja, das mss lullig om te zeggen, maar ik ben nog nooit ne straatmuzikant tegengekomen die er iets van kan. erger: ze zijn fucking, fucking slecht, t enige wat ze kunnen is klassiekers verneuken. en de enigen die ernaar gapen zijn toeristen, vreemd genoeg, ma bon, daar gaat het niet over) het is dus logisch dat die sukkelaars de "meest gekende" liedjes spelen, want da zijn de liedjes waarvan het meest kans is dat mensen ze kennen - de grootste gemene deler, zeg maar - en dus, op papier, het liefst willen horen. das maar logisch. eigenlijk, slim ook van die gasten als ik er bij nadenk: das sterk commercieel inzicht. das gelijk bij een warenhuis: ge moet iedereen aanspreken, dus dan draaide gewoon de hits van de moment. in de gb gade nooit sonic youth horen.
op straat dus ook ni (zelden toch). knocking on heavens door, yesterday, die soundtrack van de godfather. ik heb ook al vaak dat liedje van schindlers list gehoord, wat natuurlijk verschrikkelijk haaks staat op het "prettige winkelgevoel" - ma da doet er ni toe: mensen kennen da. ge kunt ni verwachten da "de massa" gidon kremer kent ofzo. ge pakt gewoon het meest gekende, herkenbare, of da nu de beatles, of maffiose soundtracks zijn.

enfin, kben eigenlijk mijn punt kwijt.
nja, kweenie, ik denk dat het niet zo veel te maken met de grote krachten die onze wereld aan het kneden zijn, eerder met simpel logisch commercieel inzicht. alsde zoveel mogelijk geld wilt, moede zoveel mogelijk mensen aanspreken. en da doede met yesterday, niet met waiting for the man. en da overschrijdt culturen, want ge wilt net toeristen all over the world aanspreken.
ik zie dit dus als iets geheel anders dan, bvb, de vele mcdo's en quicks etc die toeristen lokken, opdat ze niet naar de lokale frietboer zouden gaan. dat is ten eerste grote zonde (fuck dan komde naar belgie om frieten te proeven en gade naar de mcdonalds. blijft gewoon thuis, wuk), maar dat is ook een gecontroleerd iets; daar zijn wel machten aan het werk. machten die opdezelfde manier denken als de straatmuzikant met inzicht, ja, maar hier gaat het wel om een economische, liberale machtsstructuur, en ni om ne zwerver met gezond verstand. dus ik zie dit los van het 'langzaam verdwijnen van de eigen cultuur', wat meer te zien heeft met het McDo-voorbeeld van hierboven. in de middeleeuwen zullen die sukkelaars ook wel de franse hits getokkeld hebben
(ik weet dat dit historisch gezien ni echt klopt: het zou al ferm zijn moest ne vlaemsche zwerver tot in frankrijk geraakt zijn, ma ge weet wak bedoel. moest die ne stoet verdwaalde fransen hebben tegengekomen die een liedje zongen int frans, hij zou da overgenomen hebben, met in het achterhoofd 'de volgende keer dat er fransen passeren zing ik da)

voor de rest vind ik straatmuzikanten voor 99.9 procent sukkels. ik weet, een beter mens zou medelijden - of sterker: empathie - hebben met die lui die proberen te overleven op het non-talent dat de Here hun toegesmeten heeft, maar ik ben nu eenmaal ne verdoken nazi.

Lander zei

Nicolas, Nicolas, Nicolas. Ge zijt weer op dreef.

1) als ge zo veel schrijft: maakt een blogbericht
2) een vergunning voor straatmuzikanten bestaat
3) ge zijt oorzaak en gevolg door mekaar aan het halen. Alles verwordt een 'mono-cultuur', juist omdat alles tot stand komt met simpel logisch commercieel inzicht. Ge geeft een voorbeeld me de MacDonalds, maar da is nu net hetzelfde als de straatmuzikanten, behalve dan da de straatmuzikanten geen keten zijn. En ge kunt er nie van eten.

Blah, blah, blah. Ge hebt weer te veel gewerkt, we gaan donderdag ontspannen, jong.

nicolas die nog steeds lui is zei

ge hebt een punt. twee zelfs (das ne pot choco eh).

1. punt drie is idd waar.
2. twas idd uit procrastinatie dat ik het schreef. beter dan masturberen en zuipen, niwaar?

tot siebiet