Lijn 1

Ze zijn al een tijdje aan de gang, de werken aan de Korenmarkt, en om van Wondelgem naar het Sint-Pietersstation te geraken met de tram, moet ik allang afstappen aan de Burgstraat, te voet langs de Jan Breydelstraat, de Graslei en de Korenmarkt, om daar over te stappen op deel II van Tram 1.

Daar gaat u mij niet over horen klagen, ik rijd genoeg met de fiets om de 'tramproblemen' over het hoofd te zien. Zoveel maak ik er geen gebruik van, van dat openbaar vervoer.

Tegenwoordig echter is er iets raars aan de hand. Toen ik laatste zondag, 8 november, terugkwam uit New York, was ik een weekje niet mee met de laatste tramcomplicaties. Gelukkig was er Gentblogt om mij even te wijzen op gevaarlijke veranderingen. Het artikel heb ik, wegens de vermoeiende strijd tegen een jetlag, niet goed gelezen, maar mijn afgematte brein kon toch opmaken dat de tram richting Sint-Pietersstation de normale weg aflegt, terwijl de tram van het station naar het centrum het traject van lijn 22 volgt.

Mooi zo, dacht ik. Als ik kan afstappen aan de eerste halte na de Rozemarijnbrug, kan ik door de Holstraat en de Peperstraat stappen om zo aan de Burgstraat op te stappen richting Wondelgem.
Ik bleek lelijk mis te zijn.

Toen de tram vertrok richting justitiepaleis, bleek hij aan geen enkele halte te stoppen. Met een razende vaart denderde hij door naar het centrum, om pas aan het justitiepaleis mij en menig andere verwarde reiziger lichtelijk verweesd achter te laten.
Maar, hoezeer menigeen het tegendeel zal beweren, ik ben geen moeilijk mens. Flinke scout dat ik ben begon ik gezwind aan de iets langere weg richting Burgstraat, tevreden met het nieuwe inzicht dat ik had gekregen over de aangepaste manier van werken van het openbaar vervoer.

Het eigenlijke probleem kwam gewoon de volgende dag.

Goedhartig als ik ben, wilde ik mijn medemens waarschuwen voor de recente grillen van lijn 1. Toen ik dinsdagavond naar huis tramde, en een vrouw ter hoogte van de Koning Albertlaan paniekerig om zich heen keek toen de tram zelfs niet wilde stoppen nadat ze had gebeld, sprong ik meteen van mijn zitje om haar uit te leggen dat de tram niet meer stopt aan de haltes tussen het Sint-Pietersstation en het centrum.
Blij als ze was een gedienstige medemens te kunnen ontmoeten, bedankte ze mij en ging ze opnieuw zitten.

Ikzelf begaf mij ook terug naar mijn zitplaatsje, plaatste mijn koptelefoon opnieuw over mijn oren en zakte tevreden over mijn eigen weldadigheid terug in een min of meer behaaglijke positie.
Mijn geluk was echter van korte duur, want om een voor mij volkomen onduidelijke reden stopte de tram aan de volgende halte. De deuren gingen open, en mensen stapten op en af. De vrouw, aan wie ik net had verteld dat de tram niet zou stoppen, moest zich haasten om vanuit haar stoel tot aan de opnieuw sluitende deuren te geraken. Net voor ze afstapte, keek ze mij aan met een blik die ik best als verwijtend kon interpreteren.


Toen ik haar van op de tram nakeek zag ik achter haar aan de tramhalte een A4'tje hangen, in het oog springend met het wit en het rood: 'Opgelet! Tram 1 STOPT NIET aan deze halte'.