maandag 22 maart 2010

One-T/Cool-T (Or How Beuys Learned To Stop Worrying and Met Some French Hip Hop Cartoon Characters)

Hoppa, daar gaan we weer: opnieuw een openbaring.

Zoals in een vorige post reeds gezegd: ik ken niet veel van hip hop, maar af en toe ontdek ik iets dat me aanspreekt.
Zoals bijvoorbeeld de muziek van Gorillaz mij meteen aansprak.
Of zoals ook The Magic Key van One-T.



Waarom bevalt dit nummer mij zo? Komt het door het mooie speelse clipje misschien? Door de 'opgehipte' tune van Má Hra (een nummer van de Tsjechische band Blue Effect)? De toch wel f****** goed geschreven teksten?
Ja, ok, dat allemaal wel... Maar in de eerste plaats door de zanger. One-T is een 13-jarige jongen. Als je als dertienjarige zoiets kan schrijven, dan heb je talent, en dan verdien je het om gelauwerd en geprezen en met alle bitches from da hood overstelpt te worden.

Maar goed. Vandaag, zo'n flinke 7 jaar later, luister ik nog eens naar het nummer. En nu ben ik zo'n last.fm'er, zo eentje die eindelijk wat te weten komt over de artiesten waar hij naar luistert - en wat ontdek ik daar op de last.fm-pagina van One-T?
Net zoals voornoemde Gorillaz, is One-T fictief - en met hem zijn hele crew. One-T is een getekend figuurtje ontsproten aan het brein van een Fransman met de naam Eddy, het hele verhaal uit The Magic Key maakt deel uit van het One-T/Cool-T-universum...

Mooi.
Was ik daar nu even 7 jaar lang over mis.

Maar zijn de teksten daardoor slechter, nu ze geschreven zijn door een 'gewone volwassene'? Natuurlijk niet. Het was alleen even een schok.

Om van die schok te bekomen zocht ik dan maar even op wie die Thomas Pieds - de eigenlijke schrijver van The Magic Key - dan wél is. Frans is nooit mijn lievelingstaal geweest, dus véél van wat ik over de man heb gevonden heb ik niet begrepen, maar gelukkig is er nog de universele taal van Facebook.

Thomas Pieds heeft een profiel, en dat niet alleen, hij heeft ook een profielfoto.
Eentje met daarop een gesigneerde single van Sonne Statt Reagan, het klungelige - maar daarom niet minder geniale - protestlied van Joseph Beuys tegen Ronald Reagan.

Hoe toevallig kan toeval zijn? Betekent dit dat die Thomas Pieds mijn nieuwe beste vriend wordt, mijn held, mijn God? Iemand die een gesigneerde single van Beuys als profielfoto heeft, verdient toch niets anders dan respect?
Waarom stel ik zelfs nog de vraag?
Iemand die een gesigneerde single van Beuys als profielfoto heeft, verdient niets anders dan respect. In het vet, jawel. En doe er maar een uitroepteken bij!

En als u nu zegt: "Ja, maar, goede songteksten schrijven en Sonne Statt Reagan kennen, dat heeft toch niets met elkaar te maken", dan kan ik alleen nog met Beuys riposteren...



I don't have to make sense...

Geen opmerkingen: