For Shame

Als ge al een keer gevlogen hebt bij American Airlines, en ongetwijfeld ook bij andere luchtvaartmaatschappijen, dan weet ge het wel. Op het einde van uw reis, net voor ge gaat landen, komen de stewardessen en stewards rond met een blauwe zak, alwaar ge gezwind uw laatste centen in kunt gooien. Allemaal voor Het Goede Doel uiteraard, in mijn verhaal Unicef.
Makkelijk, dan moeten we niet meer wisselen of tot het einde der tijden rondlopen met geld uit den vreemde. Plus: we kunnen ons hoogsteigen altruïstisch waanbeeld voeden. Het is menslievend én makkelijk, hoe kan een normale mens nee zeggen?

Voor sommige mensen, waaronder vanzelfsprekend ook Yours Truly, is het blijkbaar toch nog niet zo gemakkelijk. Van zodra de meest Nederlands sprekende stewardess had laten weten "that you can donate your spare change to Unicef by throwing it in the blue bag", was ik op zoek in mijn broekzak naar mijn laatste dollarcentjes.
Niet omdat ik zo'n goedaardige gever ben, vooral omdat ik mijn dollars kwijt wil, daar wil ik wel eerlijk in zijn.

Ik vond niets meer, en mijn portefeuille zat waarschijnlijk ergens onderaan mijn rugzak, dus goed, laat maar zitten...
De stewardessen waren al lustig heen en weer aan het lopen met grote zakken, als ik mij plots herinnerde dat mijn portefeuille eigenlijk gewoon op de lege stoel naast mij lag. Zalig.

Ik pak mijn laatste centjes - het kan niet veel geweest zijn, zo'n 50 dollarcent in totaal, denk ik - en ik ben klaar om nog snel mijn goede daad te doen. Als er al een God is, zijn we in het vliegtuig waarschijnlijk al dichter bij hem, dus is een vliegreis hét uitgesproken moment om ons onbaatzuchtig voor te doen.
Ge weet maar nooit.

En daar is ze, de vrouw met de zak. Naast mij opent ze het blauwachtige ding, en ik gooi het weinige geld dat ik nog had erin.
De reactie van Miss Flight Attendant kwam nogal onverwacht:

"That wasn't your donation for Unicef, was it?"

Shit, dacht ik, shit. Was het nu zo weinig? Moet ik die 10 euro ook geven? Ik kan er toch niet aan doen dat ik niet wat meer dollars zitten heb? Of had ik die laatste hamburger beter niet gekocht?
Ik kon geen enkel antwoord verzinnen, dus stamelde maar een beetje een nerveuze ja.

"Oh boy, this is the bag for the trash..."

De stewardess geeft mij de meelevende blik van de kleuterjuf aan wie ik als 5-jarige vertelde dat ik daarnet de verkeerde klas was binnengestapt - ge kent dat wel - en achter mij begint een duo Franstalige studenten luidkeels te lachen.
Ikzelf weet niet goed wat te doen.
Eigenlijk had ik er het kleingeld liefst terug uitgevist om het in de juiste zak te deponeren, maar de stewardess met de barmhartige blik draaide zich om en liep verder, ongetwijfeld klaar met een verhaal voor haar collega's.

And who can blame her?