Oh! Baby's!

Tijd voor een echt flauwe post.

Ze doen mij niets, die baby's. Niets. Soms zijn ze grappig, soms kakken en wenen ze erop los. Niet dat mij dat veel stoort, neen, maar over het algemeen worden mensen ingedeeld in twee groepen: de groep van babyhaters en de groep van babyfanaten.

De babyhaters zijn dan meestal mannen die vinden dat baby's stinken, saai zijn en vooral veel aandacht vragen, hoe lief en onschuldig ze ook mogen kijken.
De babyfanaten zijn meestal vrouwen, en zij vinden die kleine baby'tjes dan superschattig, ook al kotsen ze je schouder onder.

Hoewel mensen mij soms van babyhaat durven verdenken, hoor ik eigenlijk bij geen van beide voornoemde groepen. Pampers verversen is iets wat bij mij het best op enkele kilometers afstand gebeurt, maar dat betekent niet dat ik daarom vind dat alle baby's überhaupt stinken. Ik kan met een baby op mijn schoot zitten en dat kind entertainen, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat ik hem met plezier zal troosten als hij om onverklaarbare reden begint te wenen.

Waar ik wel fel tegenstander van ben, en dat zal ik waarschijnlijk mijn hele leven blijven, is van de mythe dat alle filmpjes van baby's en jonge kinderen fantastisch zijn om naar te kijken. Youtube staat volgekwakt met afgrijselijke babyfilmpjes, van kleine Charlie die zijn grote broer bijt, tot Justin, die alleen van zijn mama houdt als hij koekjes krijgt. Die filmpjes zijn niet per definitie interessant, al lijken mama en papa (en de hele familie) daar anders over te denken.
Maar goed, ik sta in mijn mening waarschijnlijk lijnrecht tegenover miljoenen simpele/stokoude/moederlijke Tube-surfers, dus wordt het tijd voor een toegeving.

Bij deze de Top 3 van tóch grappige babyfilmpjes.

Op nummer drie staat een gewoontje, een simpeltje, want wij beginnen rustig, zo zijn we wel.



Ik ga hier niet poneren dit kind overduidelijk een meisje is, zo'n Neanderthaler ben ik niet. Het woord 'archetype' zal ik vandaag dus niet in de mond nemen.

Eentje die mij toch kan opbeuren als ik me wat slechter voel:



Gelukkig is er de lachband, of we zouden niet weten wanneer we moeten lachen en wanneer niet.

Maar de laatste is pas echt mijn favoriet. En dat betekent iets, want - zoals hierboven vermeld - ik ben normaal gezien radicaal tégen familiefilmpjes met baby's. Deze is echter briljant.
Die gast hier gaat later een ware superschurk worden, het kan niet anders. Let op zijn blik in de camera! Let op de manier waarop hij zijn drankbeker lijkt te hypnotiseren! Let op zijn kwaadaardige lach!



Hè, hè. Ben er van af. Heb mij even verlaagd tot het niveau van hoogmoedige moeders, vermaledijde vaders en goedkope TV, maar nu is 't gedaan.

Tijd om er weer mee te lachen...



En de kindjes te pesten...