New York Beatles

De New York Ondergrondse kent vele artiesten. Buiten de zwervende bedelaars en skaters uit the Bronx - ik verdenk ze er nog steeds van stuk voor stuk performancekunstenaars te zijn - zijn er natuurlijk ook de muzikanten.

Van alle soorten. Goede en slechte.

Neem nu gisteren. Of eergisteren, het hangt er vanaf waar u dit bericht leest. 't Was avond, we zaten op de metro, we hadden honger. Dan stapt een mens af om een KFC te zoeken aan Times Square, overigens één van de lelijkste en meest mensonterende plaatsen in heel New York, for your information. En dan kan diezelfde mens op die bewuste avond al van ver iets van The Beatles horen spelen, 'Good Day Sunshine' zelfs - een nummer op 'Revolver', waarvan een intelligent mens uitdrukkingen als 'Ok' en 'Da valt nog mee' zou bij denken.

Nu, het station van Times Square is één van die grote stations, of wat dacht u anders? Er is dus plaats genoeg, en sommigen nemen daar gretig gebruik van. Onze goede vrienden de Beatles-coveraars, bijvoorbeeld, waren met zo'n vijftien.
Waaronder minstens 4 lead guitars, elk afgestemd op één akkoord.

Bwah...

Hoewel?

Waarom ook niet, dacht deze jongen na een halve seconde al, wat maakt het uit of ze goede artiesten zijn of niet, ze brengen gewoon muziek op een simpele manier, en het klinkt niet slecht. Daarbovenop zingen ze een nummer dat wel 'ok' is, voor hetzelfde geld hadden ze 'Ob-La-Di, Ob-La-fucking-Da' gebracht, en we weten allemaal wat voor een shitty song dat is.
Nu ik het even opzoek blijkt onze bebrilde vriend er trouwens dezelfde mening op na te houden.

Maar goed, om terug te keren op ons spannende verhaal: ik was wel bereid die 15 rakkers daar onder Times Square het voordeel van de twijfel te gunnen.

't Duurde een halve minuut, dat voordeel van de twijfel.
Daar was het. The shitty song.
Sukkels.

Ik stond nochtans klaar met een volle dollar, wat voor mij een hotdog minder zou betekenen, maar ik had het voor hen over. Als ze de dollar maar eerlijk verdeelden.
Nu konden ze het vergeten.

Niet dat ze er last van hadden, oh nee. Ze speelden lustig voort, aangemoedigd door een grote menigte simpele idioten, die blijkbaar alleen de slechtste nummers van The Beatles kenden - en ja, u vergist u niet, het zijn die nummers die iedereen kent.

Terwijl ik slecht gezind verder liep, vroeg ik me af waarom de meest simpele en ongeïnspireerde dingen het meest succes kennen in onze wereld?
We zouden moeten streven naar een meer doordachte cultuur, naar iets meer waardevol vermaak, kortom, naar meer kwaliteit.

Maar ondertussen blijven mensen luisteren naar Milk Inc.
De hele wereld kiest er nog altijd voor om naar Avatar te gaan kijken.
En nummers als 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' worden nog steeds luidkeels meegezongen.

Des goûts et des couleurs...