Facebook-groepjes

U doet er ook aan mee. U en de meesten rondom u. Het wordt steeds moeilijker om nog koene helden te vinden die de weerstand vinden om de algemene Facebook-gekte te tarten, maar ze bestaan wel degelijk.

Gelukkig maar, want zij zijn de enigen die ons nog kunnen redden van de verloedering die ons allemaal te wachten staat. Want Facebook staat voor achteruitgang...

Het lijkt allemaal goed te gaan in het begin: we staan dichter in contact met onze vrienden, we vinden oude schoolkameraden terug, we kunnen onze laatste vakantiefoto's met de juiste mensen delen... Maar dan ontdekken we de spelletjes. En de pagina's waar je fan van kan worden. En de groepen.

En die groepen.
Die groepen...

Er bestaan er waarschijnlijk meer dan er mensen op de wereld bestaan, en vele ervan zijn gewoon nutteloos.
Geen probleem, hoor ik u al denken, daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Maar dat is iets als reclame op TV: daar hoef je ook niet moeilijk over te doen, als het je niet interesseert, kijk je niet. Hoewel, je programma wordt wel onderbroken, je irriteert je wel aan het feit dat je onmogelijk ongestoord kan doen wat je wil doen.

En dat is met Facebook-groepjes hetzelfde. Er bestaan Facebook-groepjes over de meest onnozele, onbelangrijke en daarom ook nutteloze zaken. Het lijkt er wel op dat elke Jan Modaal er een wedstrijd van wil maken zoveel mogelijk leden in zijn groep te hebben. Dat bewijzen de verscheidene 'weddenschap'-groepen.
Als een bepaald aantal mensen zich lid hebben gemaakt van die ene groep, dan zal de oprichter ervan bijvoorbeeld zijn naam laten veranderen in Pikachu. Wie gelooft dat deze persoon zijn belofte na zal komen, is waarschijnlijk een aanhanger van Scientology, geloofwaardiger zijn immers weddenschappen zoals die van iemand die Facebook in de nek zal laten tattoeëren of die van de arme Mark, die een labrador zal krijgen.
Zoiets stoort nog niet, behalve natuurlijk als er te veel van zulke groepjes ontstaan. Of als de weddenschappen nefaste gevolgen hebben voor mensen die er niet om hebben gevraagd, zoals de kinderen die - als een bepaalde groep een bepaald aantal leden bereikt heeft - de naam Megatron, Spiderman of Shurbert Ice Cream (!) zullen krijgen.
Gelukkig zijn we serieuze mensen, die zulke zaken niet voor waar aannemen. Hoewel Geena Lisa en Freya Van den Bossche zulke weddenschappen lijken verloren te hebben...


In elk geval zijn die groepen een min of meer gepasseerde rage. Wat nu vooral wordt gedaan, is voor elk wild idee dat voor de meesten een beetje herkenbaar lijkt een pagina aanmaken.
Die random ideeën gaan over dagdromende mensen, woorden via Google invoeren om de spelling na te kijken of fietsen in de wind.

't Is nog aanvaardbaar, ze zijn zo onschuldig... Maar ze zijn wel met te veel.

Als mijn nieuwsoverzicht niet zo vervuild zou zijn door kinderen die lid worden van 180 groepen per minuut, zou ik hier waarschijnlijk niet over klagen. Maar te veel is te veel.
En ja, het zijn meestal kinderen of pubers die deze groepen aanmaken: dat bewijzen groepsnamen als 'Vragen "Wat gaan we eten" en slechtgezind zijn als het iets vies is!', 'Neen tegen ouders die u komen wekken' en 'moeder stopt met zaagn! kgaant sebiet doen..'.

Nog niet overtuigd? Wie zou er anders groepen aanmaken als 'Juist op tijd aankomen op school' of ‘Net voor school snel snel u boekentas klaarmake en dan nog boeke vergete!!!’?

Ik snap het niet. Moeten die allemaal niet op Netlog zitten? Waar is de tijd dat Facebook voor volwassenen was. Niet allemaal even serieuze volwassenen, uiteraard niet. Maar volwassenen die het verschil zagen tussen wat plezant was en wat irritant.

En irritant kan het al snel worden, niet alleen omdat er zo'n overvloed aan groepjes is, maar ook omdat de groepjes soms nogal aanvallend kunnen overkomen.
Grappig wordt het dan wel weer als die aanvallen nogal stuntelig zijn overgebracht. Ik kan het wel begrijpen als je rodelen of roddelen voor losers vindt, maar roddellen?

Consequent zijn ze ook, die pubers: iemand kan het ene moment lid worden van ’t ligt ni aan u , ik kan gewoon uwe kop ni hebben’ om dan een minuut later doodleuk te laten weten dat ze mensen haten die zich belangrijker voelen dan anderen.

Of kwaad worden op mensen die geen sms'jes terugsturen, maar dan wel uitleggen hoe zij het zelf soms ook vergeten.

Gelukkig hebben we ook de zelfbewusten, zij zien immers in dat er een groot teveel aan groepjes is. Er is dus toch nog hoop, want onder hen zijn er zelfs die begrijpen waar het teveel vandaan komt.

We mogen de moed dus niet laten zakken - every cloud has a silver lining enzovoort. Tenminste, zolang er mensen zijn die de humor erin houden.